El Simpático

‘Pretty damn good.’ Lance Armstrong voelt zich niet zomaar een beetje lekker in de Tour de France, nee, hij voelt zich tamelijk verdomd goed, zo leert zijn twitter. Dat belooft wat voor vandaag, met de eerste serieuze bergen op de rol. Vandaag kan duidelijk worden of Armstrong goed genoeg klimt om de Tour voor de achtste keer te winnen, en nog steeds weet ik niet wat ik hoop.
Lance Armstrong, het zou een onwaarschijnlijk sterke toestand worden; drie jaar weg, terugkomen en hup; wéér geel in Parijs. Daar kan niet veel tegenop. En dan ook nog kanker gehad, gevochten en genezen. De inspiratie die miljoenen mensen putten uit dat verhaal, netjes opgetekend in diverse boeken, valt niet te onderschatten.
Die keer dat ik Armstrong aan de telefoon kreeg, voor een interview over Hennie Kuiper, liep in een half uur 24 keer op en neer door de kamer. Het cassettebandje met dat gesprek gooi ik nooit weg. Armstrong was vriendelijk, zijn antwoorden zeer to the point, iedereen tevreden.
In de Tour van 2007 zat Armstrong in de wagen die Alberto Contador volgde bij de beslissende tijdrit tussen Cognac en Angoulême. Achter het stuur ploegleider Johan Bruyneel, ernaast de toenmalig pensionado Armstrong. ‘Doseren’, instrueerde Bruyneel de renner. ‘Rijden! Go go go!’, brulde Armstrong. Mooie scènes. Contador won die dag zijn eerste Tour. Armstrong onderhield zich na afloop met het publiek, in de open deur van een ploegcamper. Een Frans jongetje wees zijn vriendje op de man die daar stond, fluisterend. ‘C’est Armstrong.’ Beklijvend beeld.
Die keer op de Markt in Brugge, bij de start van de Ronde van Vlaanderen. Alle renners waren al vertrokken, maar wie spurtte daar nog als laatste de meute achterna, breed lachend? Daar was’ie weer. Lance. De ene herinnering buitelt zo over de andere, steeds met een ondertoon van ontzag.
Maar ontzag is eindig, ontzag gaat vervelen. Sympathie niet. Sympathie houdt langer stand. Sympathie overheerst bij dat ene beeld van Alberto Contador, op Curaçao, waar toprenners op uitnodiging van bondscoach Leo van Vliet elk jaar het seizoen uitluiden. Omdat het toevallig zo uitkwam, gaf ik Contador daar een keer een flesje water. Zijn ´gracias´ zit in het geheugen gegrift. Bescheiden, vriendelijk, oprecht. Op het moment zelf een dingetje van niks, bij nader inzien een statement dat staat. El Simpático versus The Boss, de keus is gemaakt. Dat Contador Armstrong vandaag maar alle hoeken van de laatste klim laat zien.

Reacties: info@elshout.nu